کد مطلب:129868 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:213
چند روایت درباره ی یزید
رسول خدا (ص) فرمود: «امت من پیوسته برپا دارنده ی عدالت است تا آنكه مردی از بنی امیه به نام یزید، نخستین شكاف را در آن ایجاد می كند.»
ابودرداء گوید: شنیدم كه رسول خدا (ص) می فرمود: «نخستین كسی كه سنت مرا تغییر می دهد، مردی از بنی امیه به نام یزید است.» [1] .
از امام حسین (ع) نقل است كه به برادرش محمد حنفیه فرمود: برادر جان! به خدا سوگند اگر در دنیا هیچ پناهگاه و جایگاهی نباشد، باز هم با یزید بیعت نمی كنم، چرا كه جدم فرموده است: «پروردگارا در یزید مباركی قرار مده.» [2] .
امام حسین (ع) در نامه ای به معاویه نوشت: «ای معاویه از خدا بترس! و بدان كه خداوند كتابی دارد كه هر ریز و درشتی را در آن برمی شمرد. بدان كه خداوند فراموش
نمی كند كه تو مردم را به گمان كشتی و به گمان گرفتی و كودكی را امارت دادی كه شراب می خورد و با سگان بازی می كند.» [3] .
نیز در نامه اش به معاویه نوشت: «سپس پسرت را به حكومت رساندی و حال آنكه او جوانی است شرابخوار و سگ باز. پس تو به امانت خویش خیانت و رعیتت را ویران كردی و نصیحت پروردگارت را ادا نكردی. چگونه كسی را كه شراب می نوشد بر امت محمد (ص) حاكم می كنی؟ در حالی كه نوشنده ی شراب از فاسقان و در شمار اشرار است. شرابخوار را بر درهمی نتوان امین كرد تا چه رسد بر یك امت.»
[4] .
همچنین آن حضرت (ع) به معاویه فرمود: «من دریافتم كه آنچه درباره ی كامل شدن یزید و سیاست او برای امت محمد (ص) گفتی، برای این است كه می خواهی كار یزید را بر مردم مشتبه كنی. گویی كه پرده نشینی را توصیف یا از غایبی تعریف می كنی، یا از چیزی خبر می دهی كه تنها تو از آن آگاهی. یزید خود نشانگر جایگاه رأی خویش است. یزید را بگذار تا آن طور كه خودش می خواهد سگها را به جان هم بیندازد و با كبوترها و زنان تنبورزن سرگرم باشد؛ كه او را یاور خویش خواهی یافت؛ دست از تلاش های خویش بردار». [5] .
نیز به معاویه فرمود: «چه كسی برای امت محمد (ص) بهتر است! یزید شرابخوار فاسق؟!» [6] .
آن حضرت به عبدالله بن زبیر فرمود: ای ابوبكر! نیك بنگر، آیا (گمان می كنی) [7] كه من با یزید بیعت می كنم، در حالی كه او مردی است فاسق كه آشكارا فسق می كند، شراب
می نوشد، با سگان و یوزپلنگان بازی می كند و با باقیمانده ی خاندان پیامبر (ص) كینه می ورزد؟ نه به خدا سوگند، هرگز چنین چیزی نخواهد شد.» [8] .
به ولید بن عتبه فرمود: «... یزید مردی است فاسق، شرابخوار، كشنده ی نفسهای محترم و آشكار كننده ی فسق؛ و كسی چون من، با او بیعت نمی كند.» [9] .
به مروان بن حكم فرمود: «... انا لله و انا الیه راجعون. هنگامی كه امت اسلامی گرفتار حاكمی چون یزید شده است، باید فاتحه اسلام را خواند... وای بر تو! آیا مرا به بیعت یزید فرمان می دهی و حال آنكه او مردی فاسق است. به یقین ناعادلانه سخن گفتی... من تو را بر این گفتارت نكوهش نمی كنم، چرا كه تو ملعونی هستی كه رسول خدا (ص)، در حالی كه در پشت پدرت حكم بن ابی العاص بودی، تو را لعنت كرد. به یقین هر كس كه رسول خدا (ص) لعنتش كند از او انتظاری جز اینكه به بیعت یزید فرا بخواند نمی رود!». [10] .
فرمود: از رسول خدا (ص) شنیدم كه می فرمود: «خلافت بر خاندان ابوسفیان و بر آزادشدگان فرزند آزاد شده حرام است. هرگاه معاویه را بر منبر من دیدید، شكم او را پاره كنید.» به خدا سوگند مردم مدینه او را بر منبر جدم دیدند ولی به آنچه فرمان یافته بودند عمل نكردند و خداوند آنان را گرفتار یزید كرد. خداوند عذابش را در آتش زیاد كند. [11] .
به عبدالله بن عمر فرمود: ابا عبدالرحمن! آیا من با یزید بیعت كنم و در صلح او وارد شوم و حال آنكه رسول خدا(ص) درباره ی او گفت آنچه را گفت؟». [12] .
ابودرداء گوید: شنیدم كه رسول خدا (ص) می فرمود: «نخستین كسی كه سنت مرا تغییر می دهد، مردی از بنی امیه به نام یزید است.» [1] .
از امام حسین (ع) نقل است كه به برادرش محمد حنفیه فرمود: برادر جان! به خدا سوگند اگر در دنیا هیچ پناهگاه و جایگاهی نباشد، باز هم با یزید بیعت نمی كنم، چرا كه جدم فرموده است: «پروردگارا در یزید مباركی قرار مده.» [2] .
امام حسین (ع) در نامه ای به معاویه نوشت: «ای معاویه از خدا بترس! و بدان كه خداوند كتابی دارد كه هر ریز و درشتی را در آن برمی شمرد. بدان كه خداوند فراموش
نمی كند كه تو مردم را به گمان كشتی و به گمان گرفتی و كودكی را امارت دادی كه شراب می خورد و با سگان بازی می كند.» [3] .
نیز در نامه اش به معاویه نوشت: «سپس پسرت را به حكومت رساندی و حال آنكه او جوانی است شرابخوار و سگ باز. پس تو به امانت خویش خیانت و رعیتت را ویران كردی و نصیحت پروردگارت را ادا نكردی. چگونه كسی را كه شراب می نوشد بر امت محمد (ص) حاكم می كنی؟ در حالی كه نوشنده ی شراب از فاسقان و در شمار اشرار است. شرابخوار را بر درهمی نتوان امین كرد تا چه رسد بر یك امت.»
[4] .
همچنین آن حضرت (ع) به معاویه فرمود: «من دریافتم كه آنچه درباره ی كامل شدن یزید و سیاست او برای امت محمد (ص) گفتی، برای این است كه می خواهی كار یزید را بر مردم مشتبه كنی. گویی كه پرده نشینی را توصیف یا از غایبی تعریف می كنی، یا از چیزی خبر می دهی كه تنها تو از آن آگاهی. یزید خود نشانگر جایگاه رأی خویش است. یزید را بگذار تا آن طور كه خودش می خواهد سگها را به جان هم بیندازد و با كبوترها و زنان تنبورزن سرگرم باشد؛ كه او را یاور خویش خواهی یافت؛ دست از تلاش های خویش بردار». [5] .
نیز به معاویه فرمود: «چه كسی برای امت محمد (ص) بهتر است! یزید شرابخوار فاسق؟!» [6] .
آن حضرت به عبدالله بن زبیر فرمود: ای ابوبكر! نیك بنگر، آیا (گمان می كنی) [7] كه من با یزید بیعت می كنم، در حالی كه او مردی است فاسق كه آشكارا فسق می كند، شراب
می نوشد، با سگان و یوزپلنگان بازی می كند و با باقیمانده ی خاندان پیامبر (ص) كینه می ورزد؟ نه به خدا سوگند، هرگز چنین چیزی نخواهد شد.» [8] .
به ولید بن عتبه فرمود: «... یزید مردی است فاسق، شرابخوار، كشنده ی نفسهای محترم و آشكار كننده ی فسق؛ و كسی چون من، با او بیعت نمی كند.» [9] .
به مروان بن حكم فرمود: «... انا لله و انا الیه راجعون. هنگامی كه امت اسلامی گرفتار حاكمی چون یزید شده است، باید فاتحه اسلام را خواند... وای بر تو! آیا مرا به بیعت یزید فرمان می دهی و حال آنكه او مردی فاسق است. به یقین ناعادلانه سخن گفتی... من تو را بر این گفتارت نكوهش نمی كنم، چرا كه تو ملعونی هستی كه رسول خدا (ص)، در حالی كه در پشت پدرت حكم بن ابی العاص بودی، تو را لعنت كرد. به یقین هر كس كه رسول خدا (ص) لعنتش كند از او انتظاری جز اینكه به بیعت یزید فرا بخواند نمی رود!». [10] .
فرمود: از رسول خدا (ص) شنیدم كه می فرمود: «خلافت بر خاندان ابوسفیان و بر آزادشدگان فرزند آزاد شده حرام است. هرگاه معاویه را بر منبر من دیدید، شكم او را پاره كنید.» به خدا سوگند مردم مدینه او را بر منبر جدم دیدند ولی به آنچه فرمان یافته بودند عمل نكردند و خداوند آنان را گرفتار یزید كرد. خداوند عذابش را در آتش زیاد كند. [11] .
به عبدالله بن عمر فرمود: ابا عبدالرحمن! آیا من با یزید بیعت كنم و در صلح او وارد شوم و حال آنكه رسول خدا(ص) درباره ی او گفت آنچه را گفت؟». [12] .
[1] الصواعق المحرقة، ص 231، تسلية المجالس، ج 2، ص 147.
[2] تسلية المجالس، ج 2، ص 158.
[3] الامامة و السياسة، ج 1، ص 180؛ الغدير، ج 10، ص 161؛ موسوعة كلمات الامام الحسين (ع)، ص 254؛ رجال الكشي، ص 51، ح 98؛ معادن الحكمة، ج 1، ص 582؛ العوالم، ج 17، ص 92، ح 6.
[4] دعائم الاسلام، ج 2، ص 498، 133؛ موسوعة كلمات الامام الحسين (ع)، ص 258، ح 231.
[5] الامامة و السياسة، ج 1، ص 186؛ تاريخ اليعقوبي، ج 2، ص 228؛ اعيان الشعة، ج 1، ص 583؛ الغدير، ج 10، ص 248؛ موسوعة كلمات الامام الحسين (ع)، ص 262، ح 234.
[6] الفتوح، ج 3، ص 343؛ موسوعة كلمات الامام الحسين (ع)، ص 265، ح 236.
[7] در تسلية المجالس چنين آمده و آن درست تر است.
[8] الفتوح، ج 5، ص 11؛ مقتل خوارزمي، ج 1، ص 182؛ موسوعة كلمات الامام الحسين (ع)، ص 278، ح 244.
[9] الفتوح، ج 5، ص 14؛ مقتل خوارزمي، ج 1، ص 184؛ مثيرالاحزان، ص 24؛ بحارالانوار، ج 44، ص 325؛ موسوعة كلمات الامام الحسين (ع)، ص 283، ح 251؛ تسلية المجالس، ج 2، ص 152.
[10] الفتوح، ج 5، ص 17؛ مقتل خوارزمي، ج 1، ص 184؛ موسوعة كلمات الامام الحسين (ع)، ص 284، ح 252 و مانند آن در تسلية المجالس، ج 2، ص 153؛ و در آن آمده است: «از كسي چون او بعيد نيست كه به بيعت يزيد دعوت كند.».
[11] همان.
[12] الفتوح، ج 5، ص 26؛ مقتل خوارزمي، ج 1، ص 19؛ مثير الاحزان، ص 41؛ موسوعة كلمات الامام الحسين (ع)، ص 306؛ تسلية المجالس، ج 2، ص 165.